Goed voornemen

Ik nam me voor
het anders te gaan doen

dit jaar echt

minder snoepen, dagelijks sporten,
minder drinken, niet meer
drinken

behalve water, liters thee en
sowieso veel meer boeken lezen
Op tijd naar bed, vroeg eruit,
misschien eens leren mediteren

Maar hoe meer ik van minder,
hoe meer ik vergat
dat het beste voornemen
niet schuilt in perfectie, maar in

goed genoeg.

Dit gedicht van Sanne Heymann is op 18 december 2024 gepubliceerd in de Rijnpost.

Heeft iemand hier een tijdmasjien?
Ik zou zo graag mijn graf eens zien.
Hebben ze mij er, zogezegd,
een beetje netjes weggelegd?
Ik vraag u daarom:
heeft misschien iemand voor mij een tijdmasjien?

Waar begroeven ze mijn kist?
Ik wou maar dat ik dat vast wist.
worden mijn botten langzaam bros
in het Prattenburgse bos?
Of lig ik te vergaan tot stof
op de aloude Munnikenhof?

Als dat zo is, vraag ik me af:
Lig ik in een gemetseld graf?
Of ben ik in het zand begraven,
waar de wormen zich nu laven
aan wat er van mij rest, sindsdien.
Heeft iemand hier een tijdmasjien?

En: Wat staat er op mijn zerk?
Maakten ze een beetje werk
van mijn naam- en datafeiten?
Of, en dat zou voor ze pleiten,
hebben ze er zelfs nog even
een klein versje bijgeschreven?

Komt er nog wel eens iemand kijken
naar hoe ik daar dan lig te prijken?
Zou er een bosje bloemen staan?
Laat er soms iemand nog een traan?
(er vanuit gaand dat ik dat verdien).
Heeft iemand hier een tijdmasjien
misschien?

Geschreven door Mats Beek, oktober 2024, bibliotheek Veenendaal

Boekenlegger

Ik ben te boeken als lezer,
in een klein stil hoekje.
Daar dwaal ik door woestijnen en
loop ik nooit een blauwtje;
vecht ik op hakken zo groot als een
toren
en blaas ik alle dieven omver.
Even verderop maak ik
dierenvrienden,
die kunnen praten, verzinnen en mij
laten gieren.

Ik ben te boeken als lezer,
in een intussen wat grotere hoek,
met nieuwe wereldbeelden, ideeën
en gedachtes.

Ben jij al te boeken?

Willemijn Reijmes- Hannessen
Geschreven voor de Bibliotheek Veenendaal

Ik sprak laatst een kunstenaar,
licht ongedwongen, zomaar op straat,
we kwamen aan de praat over penseelstreken,
zoals dat dan zo ineens ontstaat.

Over de contouren van meesterschap,
in een werkplaats of aan een bureau
we spraken over de vlakering van het doek,
vergeleken Sfumato en Chiaroscuro.

Ik was nogal nieuwsgierig en vroeg hem vrij direct,
“Wat maakt nou kunst, wat geeft het zijn waarde”.
Een stilte volgde, een frons, grijns,
waarna hij een ogenblik uit mijn ogen staarde.

“De kunst”, zo sprak hij,
“ is niet meer dan een luchtbel,
waardoor de werkelijkheid vertekend.
Soms wat vluchtig, maar mits kundig vastgelegd,
iets – wat voor een ander – de wereld betekent”.

Mijn onvermogen te begrijpen
wat hij eigenlijk wilde zeggen;
werd in mijn gelaat zichtbaar,
en liet hem uitleggen:

voor de een een zepen bol,
die zijn schijnsel slechts kort laat zien
Voor de ander een goed gevormde robijn,
die hij kan vatten, misschien..

De uitwerking van een concept
een beeld dat al langer voor ogen was
of het grijpen van een idee,
dat ontstond zopas”.

“Zojuist, of was u kunstig met taal?
en was dit iets wat ik niet begreep.
Maar het begon mij te dagen
wat hij mij daar net vertelde.

Kunst kan persoonlijk zijn
het komt soms heel dichtbij.
kunst is als een gesprek
zomaar ongedwongen op straat
kunst is als een gesprek
met een kunstenaar die niet bestaat.

Wilco van Doorn
Voorgedragen 28 september voor de opening van de kunstroute-expositie 2024.

De lampion maakt plaats
voor lichtjes, geurkaarsen, lampen.
Het is tijd voor laarzen langzaamaan
in de plas stampen, meer water dan vogels horen fluiten.
De zon verdwijnt langzaam,
tot de nacht overhand krijgt;
de schakelaar verleidt:
zomer dooft, de herfst speelt buiten.

Willemijn Reijmes-Hannessen
Dit gedicht is op woensdag 18 september 2024 gepubliceerd in De Rijnpost.