Goed voornemen

Ik nam me voor
het anders te gaan doen

dit jaar echt

minder snoepen, dagelijks sporten,
minder drinken, niet meer
drinken

behalve water, liters thee en
sowieso veel meer boeken lezen
Op tijd naar bed, vroeg eruit,
misschien eens leren mediteren

Maar hoe meer ik van minder,
hoe meer ik vergat
dat het beste voornemen
niet schuilt in perfectie, maar in

goed genoeg.

Dit gedicht van Sanne Heymann is op 18 december 2024 gepubliceerd in de Rijnpost.

Heeft iemand hier een tijdmasjien?
Ik zou zo graag mijn graf eens zien.
Hebben ze mij er, zogezegd,
een beetje netjes weggelegd?
Ik vraag u daarom:
heeft misschien iemand voor mij een tijdmasjien?

Waar begroeven ze mijn kist?
Ik wou maar dat ik dat vast wist.
worden mijn botten langzaam bros
in het Prattenburgse bos?
Of lig ik te vergaan tot stof
op de aloude Munnikenhof?

Als dat zo is, vraag ik me af:
Lig ik in een gemetseld graf?
Of ben ik in het zand begraven,
waar de wormen zich nu laven
aan wat er van mij rest, sindsdien.
Heeft iemand hier een tijdmasjien?

En: Wat staat er op mijn zerk?
Maakten ze een beetje werk
van mijn naam- en datafeiten?
Of, en dat zou voor ze pleiten,
hebben ze er zelfs nog even
een klein versje bijgeschreven?

Komt er nog wel eens iemand kijken
naar hoe ik daar dan lig te prijken?
Zou er een bosje bloemen staan?
Laat er soms iemand nog een traan?
(er vanuit gaand dat ik dat verdien).
Heeft iemand hier een tijdmasjien
misschien?

Geschreven door Mats Beek, oktober 2024, bibliotheek Veenendaal

Boekenlegger

Ik ben te boeken als lezer,
in een klein stil hoekje.
Daar dwaal ik door woestijnen en
loop ik nooit een blauwtje;
vecht ik op hakken zo groot als een
toren
en blaas ik alle dieven omver.
Even verderop maak ik
dierenvrienden,
die kunnen praten, verzinnen en mij
laten gieren.

Ik ben te boeken als lezer,
in een intussen wat grotere hoek,
met nieuwe wereldbeelden, ideeën
en gedachtes.

Ben jij al te boeken?

Willemijn Reijmes- Hannessen
Geschreven voor de Bibliotheek Veenendaal

Doodgewoon

Elke ochtend ruik ik ze al,
met mijn hoofd nog op mijn kussen
als ik wakker word.
Tijdens het douchen denk ik:
“ach daar moet ik zo weer tussen”.

Mijn eerste stappen op de straat,
lekker rustig, nog niets te zien,
maar als het zonnetje hoger gaat,
komen ze in drommen aangelopen
en hebben ze, klaarblijkelijk bovendien
allemaal de behoefte gehad
om dezelfde telefoon te kopen
die ze gisteren in een filmpje
op Facebook of TikTok hebben gezien.

Je zou ze naar een andere wereld wensen,
de gewone mensen!

Met gewone oortjes in hun oren,
gewoon het hoofd altijd strak naar beneden.
“Goedemiddag”, mompel terug,
mond op standje ontevreden.
Vieze vingers tikken vlug,
hoe ze het altijd beter weten,
ik wil nu naar bed terug,
en deze toestand snel vergeten.

Gewoon is zo gewoon, niet waar,
zo doodgewoon gewoon en saai.

Ik zet door, naar ‘t werk toegaan,
en doen wat ze daar van mij vragen;
en terwijl ik luister naar de woorden van mijn baas,
hoor ik ze in grote groepen klagen;
“het is niet goed”, “die heeft het beter”,
“..en de hoge heren van hierboven,
interesseert het geen ene meter”.

Ik kan niet vluchten,
ze zijn hier ook op het werk
De gewone mensen!
wel tien, twintig, dertig man sterk

Met gewone koffie in een mok op het bureau
“Slecht weer, och wat een slecht weer vandaag”
Gewoon samen in een hok,
naar wat cijfers kijken enzo.
En bij elke vraag,
altijd dat geklaag.
ik kan er echt niet meer tegen.

Gewoon is te gewoon, niet waar.
Zo doodgewoon gewoon.
Ik kan er verstandelijk niet bij
en voel mij soms een beetje raar.

Maar gewoon is zo gewoon gewoon,
gewoon-gewoon, gewoon!

Was er maar meer optimisme,
of vriendelijke gebaren,
ik wou soms dat er meer
met een kinderlijke mindset waren
was er maar meer gelach,
oprechte dankbaarheid
was er maar meer ‘genieten’,
meer hoop
vooral in deze donkere tijd

dan raak ook ik graag mijn gewoontes kwijt.

Wilco van Doorn
Geschreven ter ere van 30 jaar Buitenzorg

Wie was Hans Beertje? En wie Jan Blotekont? Hoe kwam De Kattekul aan zijn naam. Net als in alle dorpen en steden in Nederland kenden de inwoners van Veenendaal, zowel van het Stichtse als van het Gelderse deel, bijnamen voor heel wat plaatsgenoten. De één voerde zijn “uitschel” als geuzennaam, de ander wilde er liever niet mee geconfronteerd worden. De vraag is natuurlijk wanneer de uitschellen die vele Veenendalers met zich meedroegen zijn ontstaan en waar de oorsprong van iedere afzonderlijke bijnaam ligt. Hoe zit dat precies met Zwarte Jannigje, met Hakkepiem, Hannes Hu en Jan de Leut? Hoe kwamen Jan de Vetpan, de Sigarenmakerspeerdekarrekerel, en Pijpie Drop aan hun naam? Stadsgids en (zelf uitgeroepen) Beroepsveenendaler Jaap Pilon wil het je graag allemaal vertellen tijdens het te houden Cultureel Café Veenendaal op donderdag 7 november as. Hij neemt je mee naar het begin van de 19^de eeuw, de tijd toen Nederland bezet was door de Fransen. De tijd waarin iedereen verplicht was een achternaam te laten registreren. Maar ondanks de officieel ingevoerde achternamen ging de wildgroei aan bijnamen, vóór de Franse tijd gebruikelijk, gewoon door. Ook in Veenendaal. Niet alleen voor personen, maar ook voor straten en fabrieken. Stadsgids Jaap Pilon neemt je in het Cultureel Café met prachtige historische beelden mee door de geschiedenis van de Veense Uitschelle. De avond begint om 20.00 uur in de zaal achter IJssalon ZaZu aan de Tuinstraat 100. De inloop is vanaf 19.30 uur en de toegang is gratis.

Vrede
Vrijheid
Vaderland

Als vanzelfsprekend klinken
de woorden

waarvoor zo hard gevochten
werd
gestreden
is
bevochten

Maar niets is

vanzelfsprekend

als jij ver van huis
met familie thuis
op missie bent

Als één enkele voetstap
het verschil uitmaakt
de grens bewaakt
tussen
alles waar het echt om draait

tussen
dood of leven

Als beelden op je netvlies
staan
die, ook na jaren, verder
gaan
van hen die nog slechts
in herinnering
bestaan
omdat ze in dat ver land
zijn gebleven

Als op grijze, dunne grens
de kameraadschap hecht
en het leven echt-
er lijkt te zijn

Het leven

kostbaar
breekbaar
kwetsbaar

blijkt te zijn

Zoals witte anjers
in een veld

groeiend, bloeiend, herinnerend

dat de woorden misschien
vanzelfsprekend

maar de daden dat niet zijn

En dat wij nooit mogen
vergeten

dat

Vrede
Vrijheid
Vaderland

niet zou kunnen bestaan

zonder zij die daarvoor vochten
daarvoor streden
en het bevochten

zonder

de
Veteraan.

Sanne Heymann
Dit gedicht is voorgedragen tijdens de Veenendaalse Veteranenbijeenkomst van Gemeente Veenendaal 2024