Sanne Heymann – Gedicht voor Write for Rights van Amnesty Veenendaal op 7 december 2024 in De Cultuurfabriek

Brief

Ik schrijf deze brief
van mens tot

mens

In zwart op wit
zie ik hoe kleuren en

verschillen-
de verhalen schrijven

Van levens die allemaal
anders en toch hetzelfde

waard

hetzelfde
recht

om mens te zijn

–

Ik schrijf deze brief
en wil

geloven

dat wat ik schrijf

de waarheid
blijkt

en het papier ver overstijgt

Zodat niet de vraag slechts blijft:

Zijn wij écht allemaal gelijk?

–

Ik schrijf deze brief
omdat ik kan
omdat ik mag en omdat ik

moed

in mensen zie

die durven spreken
durven vechten
voor de rechten
van een

ander

waarbij ik en jij niet
zij, maar

wij

universeel hetzelfde zijn

–

Ik schrijf deze brief
van mens tot

mens

en zal beloven
te blijven schrijven

te blijven uiten, te blijven delen, te blijven
fluisteren – desnoods – te schreeuwen
maar vooral woorden te blijven

geven

Want pas als we zwijgen
over het recht van spreken

zal in oorverdovende stilte
slechts het on-
recht

overleven.

Woord zoekers gezocht
voor
op de muren, in winkels, voor mensen.
Die wijzer willen worden van de tijd.
Hoog en laag, met steengoede verhalen,
langs grachten, in de weerspiegeling van het water.

Verwonder je over de woorden, Veenendaal heeft vele gezichten:
te lezen, te bewonderen, te eten, te spreken.
Zoek en vind iets
om voor te zwichten,
dankzij de Veense muurgedichten!

Willemijn Reijmes-Hannessen
Gemaakt voor de Gedichtenroute (3,5 km)
12 december 2024

Pas als ik loskom van het land
spoelen verloren woorden aan.
In de wind waai ik mijzelf weg
van vaste patronen. Zoals zandkorrels
die eens rotsen waren. Niemand is
wie hij ooit was.

Vloeibaar als tijd
klotst het water. Beukt en keert het tij.
Het vasteland langzaam kleiner, ik groter
dan de zorgen. Schuimbekkend
in de golven.

De stilte buldert. Ik proef de zinnen en
het zout. De zoete gedachte dat niets
zo eindig als de eeuwigheid
die het duurt om rots tot stof
te slijten. En alles steeds weer
opnieuw

begint.

Sanne Heymann
Gedicht te zien in De Cultuurfabriek – januari 2025

Fundament

Iedere samenleving heeft een fundament nodig
Een stevige laag om op te bouwen

Waar ruimte is voor alle mensen
Een toegankelijke plek voor iedereen

Waar soep of een deken, of – gewoon –
een luisterend oor wordt geboden

door zij die goed weten hoe niet
gewoon dat kan zijn

Waar niks wordt belemmerd door te hoge
drempels, maar de weg altijd vrij
voor wie om hulp aan wil kloppen

of zonder te kloppen
de deur alvast open

het welkome licht
in de hal alvast aan.

–

Iedere samenleving heeft een fundament nodig
Met stevige steunpilaren om op te bouwen

Met mensen die zien wat een ander misschien nodig
Wat nodig is om de ander te zien

Met mensen die geloven
in het licht van de wereld

In de kracht van de vraag:
Hoe gaat het met jou?
Kan ik iets voor je doen?

Kan ik jou misschien helpen
ook als jij niet durft te vragen?

Kan ik mij zonder vraag inzetten
voor een groter geheel?

–

Iedere samenleving heeft een fundament nodig
Met stevige grond om op te bouwen

Waar niemand wegzakt
en niemand vergeten

Waar in het kleinste gebaar
groot verschil wordt gemaakt

Waar niet geld het meest kostbaar
maar tijd onbetaalbaar
Waar met liefde en aandacht
vertrouwen ontstaat

dat uit onverwachte hoek soms
lichtpuntjes schijnen

dat er mensen zijn die vrijwillig
voor een ander opstaan

Die met handen uit mouwen
met onbaatzuchtigheid sjouwen
en zo helpen bouwen

aan die stevige laag
van ons bestaan.

–

Sanne Heymann
Voorgedragen op het gemeentehuis ter gelegenheid van de uitreiking van vrijwilligersprijs De Lampion.

Goed voornemen

Ik nam me voor
het anders te gaan doen

dit jaar echt

minder snoepen, dagelijks sporten,
minder drinken, niet meer
drinken

behalve water, liters thee en
sowieso veel meer boeken lezen
Op tijd naar bed, vroeg eruit,
misschien eens leren mediteren

Maar hoe meer ik van minder,
hoe meer ik vergat
dat het beste voornemen
niet schuilt in perfectie, maar in

goed genoeg.

Dit gedicht van Sanne Heymann is op 18 december 2024 gepubliceerd in de Rijnpost.

Heeft iemand hier een tijdmasjien?
Ik zou zo graag mijn graf eens zien.
Hebben ze mij er, zogezegd,
een beetje netjes weggelegd?
Ik vraag u daarom:
heeft misschien iemand voor mij een tijdmasjien?

Waar begroeven ze mijn kist?
Ik wou maar dat ik dat vast wist.
worden mijn botten langzaam bros
in het Prattenburgse bos?
Of lig ik te vergaan tot stof
op de aloude Munnikenhof?

Als dat zo is, vraag ik me af:
Lig ik in een gemetseld graf?
Of ben ik in het zand begraven,
waar de wormen zich nu laven
aan wat er van mij rest, sindsdien.
Heeft iemand hier een tijdmasjien?

En: Wat staat er op mijn zerk?
Maakten ze een beetje werk
van mijn naam- en datafeiten?
Of, en dat zou voor ze pleiten,
hebben ze er zelfs nog even
een klein versje bijgeschreven?

Komt er nog wel eens iemand kijken
naar hoe ik daar dan lig te prijken?
Zou er een bosje bloemen staan?
Laat er soms iemand nog een traan?
(er vanuit gaand dat ik dat verdien).
Heeft iemand hier een tijdmasjien
misschien?

Geschreven door Mats Beek, oktober 2024, bibliotheek Veenendaal