Goed voornemen

Ik nam me voor
het anders te gaan doen

dit jaar echt

minder snoepen, dagelijks sporten,
minder drinken, niet meer
drinken

behalve water, liters thee en
sowieso veel meer boeken lezen
Op tijd naar bed, vroeg eruit,
misschien eens leren mediteren

Maar hoe meer ik van minder,
hoe meer ik vergat
dat het beste voornemen
niet schuilt in perfectie, maar in

goed genoeg.

Dit gedicht van Sanne Heymann is op 18 december 2024 gepubliceerd in de Rijnpost.

Heeft iemand hier een tijdmasjien?
Ik zou zo graag mijn graf eens zien.
Hebben ze mij er, zogezegd,
een beetje netjes weggelegd?
Ik vraag u daarom:
heeft misschien iemand voor mij een tijdmasjien?

Waar begroeven ze mijn kist?
Ik wou maar dat ik dat vast wist.
worden mijn botten langzaam bros
in het Prattenburgse bos?
Of lig ik te vergaan tot stof
op de aloude Munnikenhof?

Als dat zo is, vraag ik me af:
Lig ik in een gemetseld graf?
Of ben ik in het zand begraven,
waar de wormen zich nu laven
aan wat er van mij rest, sindsdien.
Heeft iemand hier een tijdmasjien?

En: Wat staat er op mijn zerk?
Maakten ze een beetje werk
van mijn naam- en datafeiten?
Of, en dat zou voor ze pleiten,
hebben ze er zelfs nog even
een klein versje bijgeschreven?

Komt er nog wel eens iemand kijken
naar hoe ik daar dan lig te prijken?
Zou er een bosje bloemen staan?
Laat er soms iemand nog een traan?
(er vanuit gaand dat ik dat verdien).
Heeft iemand hier een tijdmasjien
misschien?

Geschreven door Mats Beek, oktober 2024, bibliotheek Veenendaal

Boekenlegger

Ik ben te boeken als lezer,
in een klein stil hoekje.
Daar dwaal ik door woestijnen en
loop ik nooit een blauwtje;
vecht ik op hakken zo groot als een
toren
en blaas ik alle dieven omver.
Even verderop maak ik
dierenvrienden,
die kunnen praten, verzinnen en mij
laten gieren.

Ik ben te boeken als lezer,
in een intussen wat grotere hoek,
met nieuwe wereldbeelden, ideeën
en gedachtes.

Ben jij al te boeken?

Willemijn Reijmes- Hannessen
Geschreven voor de Bibliotheek Veenendaal

Doodgewoon

Elke ochtend ruik ik ze al,
met mijn hoofd nog op mijn kussen
als ik wakker word.
Tijdens het douchen denk ik:
“ach daar moet ik zo weer tussen”.

Mijn eerste stappen op de straat,
lekker rustig, nog niets te zien,
maar als het zonnetje hoger gaat,
komen ze in drommen aangelopen
en hebben ze, klaarblijkelijk bovendien
allemaal de behoefte gehad
om dezelfde telefoon te kopen
die ze gisteren in een filmpje
op Facebook of TikTok hebben gezien.

Je zou ze naar een andere wereld wensen,
de gewone mensen!

Met gewone oortjes in hun oren,
gewoon het hoofd altijd strak naar beneden.
“Goedemiddag”, mompel terug,
mond op standje ontevreden.
Vieze vingers tikken vlug,
hoe ze het altijd beter weten,
ik wil nu naar bed terug,
en deze toestand snel vergeten.

Gewoon is zo gewoon, niet waar,
zo doodgewoon gewoon en saai.

Ik zet door, naar ‘t werk toegaan,
en doen wat ze daar van mij vragen;
en terwijl ik luister naar de woorden van mijn baas,
hoor ik ze in grote groepen klagen;
“het is niet goed”, “die heeft het beter”,
“..en de hoge heren van hierboven,
interesseert het geen ene meter”.

Ik kan niet vluchten,
ze zijn hier ook op het werk
De gewone mensen!
wel tien, twintig, dertig man sterk

Met gewone koffie in een mok op het bureau
“Slecht weer, och wat een slecht weer vandaag”
Gewoon samen in een hok,
naar wat cijfers kijken enzo.
En bij elke vraag,
altijd dat geklaag.
ik kan er echt niet meer tegen.

Gewoon is te gewoon, niet waar.
Zo doodgewoon gewoon.
Ik kan er verstandelijk niet bij
en voel mij soms een beetje raar.

Maar gewoon is zo gewoon gewoon,
gewoon-gewoon, gewoon!

Was er maar meer optimisme,
of vriendelijke gebaren,
ik wou soms dat er meer
met een kinderlijke mindset waren
was er maar meer gelach,
oprechte dankbaarheid
was er maar meer ‘genieten’,
meer hoop
vooral in deze donkere tijd

dan raak ook ik graag mijn gewoontes kwijt.

Wilco van Doorn
Geschreven ter ere van 30 jaar Buitenzorg

Vrede
Vrijheid
Vaderland

Als vanzelfsprekend klinken
de woorden

waarvoor zo hard gevochten
werd
gestreden
is
bevochten

Maar niets is

vanzelfsprekend

als jij ver van huis
met familie thuis
op missie bent

Als één enkele voetstap
het verschil uitmaakt
de grens bewaakt
tussen
alles waar het echt om draait

tussen
dood of leven

Als beelden op je netvlies
staan
die, ook na jaren, verder
gaan
van hen die nog slechts
in herinnering
bestaan
omdat ze in dat ver land
zijn gebleven

Als op grijze, dunne grens
de kameraadschap hecht
en het leven echt-
er lijkt te zijn

Het leven

kostbaar
breekbaar
kwetsbaar

blijkt te zijn

Zoals witte anjers
in een veld

groeiend, bloeiend, herinnerend

dat de woorden misschien
vanzelfsprekend

maar de daden dat niet zijn

En dat wij nooit mogen
vergeten

dat

Vrede
Vrijheid
Vaderland

niet zou kunnen bestaan

zonder zij die daarvoor vochten
daarvoor streden
en het bevochten

zonder

de
Veteraan.

Sanne Heymann
Dit gedicht is voorgedragen tijdens de Veenendaalse Veteranenbijeenkomst van Gemeente Veenendaal 2024

Ik sprak laatst een kunstenaar,
licht ongedwongen, zomaar op straat,
we kwamen aan de praat over penseelstreken,
zoals dat dan zo ineens ontstaat.

Over de contouren van meesterschap,
in een werkplaats of aan een bureau
we spraken over de vlakering van het doek,
vergeleken Sfumato en Chiaroscuro.

Ik was nogal nieuwsgierig en vroeg hem vrij direct,
“Wat maakt nou kunst, wat geeft het zijn waarde”.
Een stilte volgde, een frons, grijns,
waarna hij een ogenblik uit mijn ogen staarde.

“De kunst”, zo sprak hij,
“ is niet meer dan een luchtbel,
waardoor de werkelijkheid vertekend.
Soms wat vluchtig, maar mits kundig vastgelegd,
iets – wat voor een ander – de wereld betekent”.

Mijn onvermogen te begrijpen
wat hij eigenlijk wilde zeggen;
werd in mijn gelaat zichtbaar,
en liet hem uitleggen:

voor de een een zepen bol,
die zijn schijnsel slechts kort laat zien
Voor de ander een goed gevormde robijn,
die hij kan vatten, misschien..

De uitwerking van een concept
een beeld dat al langer voor ogen was
of het grijpen van een idee,
dat ontstond zopas”.

“Zojuist, of was u kunstig met taal?
en was dit iets wat ik niet begreep.
Maar het begon mij te dagen
wat hij mij daar net vertelde.

Kunst kan persoonlijk zijn
het komt soms heel dichtbij.
kunst is als een gesprek
zomaar ongedwongen op straat
kunst is als een gesprek
met een kunstenaar die niet bestaat.

Wilco van Doorn
Voorgedragen 28 september voor de opening van de kunstroute-expositie 2024.